ชีวิตประจำวันของชายหนุ่มผู้โชคร้ายในเรื่องผู้หญิง

        สามปีก่อนฉันที่กลับมาจากการฝึกอบรมของปู่เพื่อมาเจอเพื่อนสมัยเด็กของฉัน 

       อายาเซะ มิโซระ ฉันสนิทกับเธอมาตั้งแต่สมัยเรียนอนุบาล พวกเรารู้จักกันมาตั้งแต่เล็กๆ

      เมื่อฉันกลับมาก็เห็นเธอเดินยิ้มคู่อยู่กับชายหนุ่มคนหนึ่ง

      "ฉันชอบเธอ"

      "ขอโทษ นะ"

      "ฉันคบกับรุ่นพี่แล้วล่ะ"

     นั่นเป็นคำพูดแรกจากปากเพื่อนสมัยเด็ก หลังไม่ได้เจอกัน 3 ปี ทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้นของเธอมันก็ได้ทำร้ายจิตใจของฉัน

     ฉันไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงพูดแบบนั้น ฉันไม่เข้าใจเธอเลย 

     สมัยเด็กนั้นพวกเราเคยเล่นด้วยกันหลายครั้ง แต่ก็ไม่เคยทะเลาะกัน พวกเราต่างสนิทสนมกัน

    แต่หลังจากการฝึกอบรมของปู่ เริ่มเข้าเรียนมัธยมต้น 

     เธอมักจะสนับสนุนและยิ้มให้มาฉันเสมอมา...

     ตัวฉันพยายามเข้าไปคุยกับเธออยู่... 

     ฉันมันโง่หลงตัวเองที่คิดว่าเธอนั้นเหมือนเดิม  ตั้งแต่ฉันกลับมาก็เห็น มิโซระก็สวยขึ้นมีเพื่อนมากขึ้น เธอทั้งเข้าสังคมเก่งและเป็นคนร่าเริง ด้วยวัยของเธอ เธอเริ่มสนใจการแต่งตัวมากขึ้น เธอเป็นที่ชื่นชอบของเพื่อนและรุ่นพี่

    สำหรับฉันที่เห็นเธอเดินกลับบ้านกับเขาทุกวันมันชัดเจนแล้ว

    ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วในสายตาของเธอและในใจของเธอไม่มีฉันอยู่อีกแล้ว

     สุดท้ายหัวใจฉันก็แตกสลายไป ความรู้สึกที่เธอแสดงออกมาให้กับนั้นเป็นแค่เพื่อนสมัยเด็ก เท่านั้น

     ความรู้สึกบางอย่างเข้ามาในตัวฉัน ความมืดโผล่ขึ้นมามาจากหัวใจของฉัน ฉันรู้สึกเหมือนเคยสัมผัส ที่ไหนมาก่อน แต่ฉันก็ไม่สนขอแค่รู้ว่านั่นเป็นสิ่งที่ฉันอยู่กับก็พอแล้ว

    "ความสัมพันธ์ของเราจบลง แค่เพื่อนสมัยเด็ก"

(มิโซระ)

     "ขอบคุณนะ"(ยูโตะ)

     ฉันรู้สึกเหมือนมีหนามแหลม ทิ่มแทงอยู่ในหัวใจ กับคำว่าเพื่อนสมัยเด็ก 

     ถ้าเธอมีชอบเขาแล้วก็ควรอยู่กับเขาสิ แต่ไม่ว่ายังไงคนเราก็มีเหตุผลที่ชอบและไม่ชอบ แล้วฉันก็ อยากรู้เหตุผลนั้น

     แล้วทำไมฉันถึงต้องการเหตุผลนั้น ทั้งที่มันเจ็บปวดและอึดอัดขนาดนี้  

     "ทำไมถึงเธอชอบเขา?"(ยูโตะ)

     "ฉันไม่รู้ว่าทำไม ฉันรู้สึกยินดีที่ฉันได้รับสารภาพรักกับฉัน เพราะเขาทั้งหล่อทั้งเท่ และยังดูพึ่งพาได้ไม่เหมือนกับนาย" (มิโซระ)

      จากที่เฝ้าดูเธอคนที่ มิโซระพูดถึงคงเป็นรุ่นพี่ปี2 ชมรมฟุตบอล และยังเป็นนักเรียนดีเด่น แถมยังหนุ่มเนื้อหอมอีก เขาสารภาพรักมิโซระ เมื่อวานนี้เอง มิโซระนั้นมีหลายคนมาสารภาพรักเธอ แต่เธอปฏิเสธคำสารภาพทุกคนจนถึงตอนนี้ ฉันคิดว่าตัวเองมีโอกาสมากถ้าสารภาพกับเธอ ฉันหลงตัวเองมากเกินไปกับสายสัมพันธ์ในอดีต คิดมาตลอดว่านั่นคือความรัก

       ฉันผิดเองที่ไม่เข้าใจความรู้สึกของเธอเลย ไม่เคยทำอะไรเพื่อเธอสักอย่าง เพราะแบบนี้ฉันคงเป็นได้แค่เพื่อนสมัยเด็กเท่านั่น

        ความรู้สึกที่เก็บมานานและอยากเจอเธออีกทั้งตื่นเต้นทั้งอายมาก กับคำสารภาพแบบนี้ แล้วผลลัพธ์ที่อยู่ตรงหน้านี้เป็นความรู้สึกผิดพร้อมๆโล่งใจ วันนี้ทุกสิ่งทุกอย่างจบลงแล้ว

        สุดท้ายนี่คือการตัดสินใจของเธอ และฉันก็จะไม่ขวางพวกเธอ ถึงงั้นก็บอกความจริงกับเธอถึงเหตุผลที่แยกจากเธอ เมื่อ3ปีก่อน ยังไงก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว

     "มิโซระ เธอยังโกรธที่ฉันทิ้งเธอไปเมื่อ3ปีก่อนอยู่เหรอ!"(ยูโตะ)

      "นั่นเป็นคำขอฉันเอง ที่ให้ปู่ฝึกอบรมฉัน แต่ฉันยังคิดถึงเธออยู่เสมอ"

     "เอ๋.....?"

     "ทุกวันนี้ฉันคิดมาตลอด เวลาฝึกมีเพียงรอยยิ้ม เธอเท่านั้นบรรเทาจิตใจของฉันได้  สิ่งที่ฉันต้องการคือเห็นรอยยิ้มของเธออีก และบอกความรู้สึกนี้กับเธอ"

    "ฉันน่ะรู้สึกดีใจที่เห็นเธอสนใจการแต่งตัว เธอค่อยๆเริ่มกลายเป็นสาวสวยมากขึ้นเรื่อยๆ และมีเพื่อนมาห้อมล้อมมากขึ้น ต่างจากเมื่อก่อนสมัยที่พวกเราทั้งคู่เล่นด้วยกัน ดังนั้นฉันอยากจะสารภาพกับเธอ แต่มันคงสายเกินไปแล้ว ตอนนี้เธอประกายมากกว่าเดิม เพราะงั้นเธอคงไม่สนใจฉันที่ไม่หล่อและไม่มีใครคบ"

     "เป็นไปไม่ได้.......นายทิ้งฉัน......ไม่สนใจฉัน......"

     "ฉันไม่เคยทิ้งเธอ ความรู้สึกที่มีให้กับเธอสมัยนั้นจนถึงตอนนี้คงเรียกว่าความรัก แต่ฉันผิดเองนี่คงเรียกว่ารักเขาข้างเดียวสินะ และเธอผิดหวังกับฉันมากใช่ไหม?"

     "ใช่.....!"

     "ไม่ใช่น่ะ?  นายเข้าใจผิดแล้ว! "